fresh-education
Γιάννα Κερκινοπούλου
π. Σχολική Σύμβουλος
Γερμανικής
Θεσσαλονίκη
ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ
Αξιότιμες κυρίες Διευθύντριες και αξιότιμοι κύριοι Διευθυντές!
Liebe DaF Kolleginnen und liebe DaF Kollegen!
Liebe Alle!
Κλείνοντας ένα κύκλο 11 χρόνων ως Σχολική Σύμβουλος Γερμανικής, έχοντας διανύσει πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα και υλοποιήσει πολλές επιμορφώσεις και δράσεις, σας αποχαιρετώ από τη θέση αυτή μετά τη συνειδητή επιλογή μου να επιστρέψω στην τάξη, στην οποία με κάθε ευκαιρία έμπαινα, πραγματοποιώντας δειγματικές διδασκαλίες υποστηρίζοντας το έργο σας.
Είχα την τιμή και την χαρά να είμαι μια από τους τρεις πρώτους Σχολικούς Συμβούλους για τη Γερμανική γλώσσα, αναλαμβάνοντας ένα ρόλο τον οποίο σεβάστηκα κι αγάπησα.
Ευχαριστώ από καρδιάς εσάς τους/τις συναδέλφους Γερμανικής για τη συνεργασία, την εμπιστοσύνη, τη συναδελφικότητά, την υποστήριξη και την αγάπη σας. Ευχαριστώ για την ανταλλαγή ιδεών και προτάσεων, για την επικοινωνία και αλληλεπίδραση είτε για να μοιραστούμε ανησυχίες είτε οράματα για τον εμπλουτισμό και τη βελτίωση της ξενόγλωσσης διδασκαλίας, της παιδαγωγικής και εκπαιδευτικής διαδικασίας καταθέτοντας το λιθαράκι μας. Συγνώμη για οποιαδήποτε αστοχία και παράληψη, ήταν χωρίς πρόθεση και οφειλόταν σε φόρτο εργασίας.
Ευχαριστώ τις διευθύντριες και τους διευθυντές καθώς και τους συλλόγους διδασκόντων των σχολείων Γενικής Παιδαγωγικής Ευθύνης μου για την επικοινωνία και συνεργασία με στόχο την υποστήριξη της επαγγελματικής ανάπτυξης, τη διατήρηση και βελτίωση ενός καλού κλίματος επικοινωνίας και λειτουργίας, κάτω από συχνά αντίξοες συνθήκες.
Ευχαριστώ τις/τους συναδέλφους Σχολικούς Συμβούλους για όλα αυτά που μοιράστηκα μαζί σας: επιμορφώσεις, αγωνίες, ταξίδια, γνώσεις, εμπειρίες, ανθρώπινες και επαγγελματικές στιγμές.
Ευχαριστώ εσάς που στελεχώσατε τα γραφεία Σχολικών Συμβούλων για την υποστήριξη του έργου.
Ευχαριστώ το προσωπικό των περιφερειακών διευθύνσεων και των διευθύνσεων ΠΕ και ΔΕ τόσο της έδρας μου όσο και των περιοχών ευθύνης μου, γιατί συμβάλατε στην αποτελεσματική άσκηση των καθηκόντων μου διευκολύνοντας το έργο μου.
Ευχαριστώ όλες και όλους εσάς που είχα την χαρά και την τύχη να συνεργαστώ μαζί σας σε φορείς, υπηρεσίες, οργανισμούς, πανεπιστήμια, ινστιτούτα, συλλόγους, επιτροπές, υπηρεσιακά συμβούλια, κ.ά. που συμπορευτήκαμε προερχόμενοι από πολλές και διαφορετικές θέσεις και βαθμίδες, κρίκοι ωστόσο της ίδιας αλυσίδας, για την πολυεπίπεδη και γόνιμη συνεργασία σε υπηρεσιακό και ανθρώπινο επίπεδο.
Παραδίδω τη σκυτάλη στις νέες συντονίστριες Γερμανικής, στις οποίες εύχομαι καλή θητεία κι επιτυχία στα νέα καθήκοντά τους.
Καλή επιτυχία στην άσκηση των καθηκόντων τους εύχομαι και σε όλους/όλες τους νέους συντονιστές/συντονίστριες.
Danke schön und auf Wiedersehen! Συνεχίζω το ταξίδι κρατώντας ζωντανή την ελπίδα για μια καλύτερη παιδεία και εκπαίδευση, όπως την αξίζουμε ως εκπαιδευτικοί, μαθητές/τριες και κοινωνία.
Σας αφιερώνω ένα χαμόγελο και την ιστορία στη σελ. 2.
Με συναδελφικούς χαιρετισμούς κι εκτίμηση
Γιάννα Κερκινοπούλου
Η ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΠΗΓΑΔΙΩΝ
“Όλοι όσοι ζούμε αναζητώντας την αλήθεια” από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι.
Εκείνη την πόλη δεν την κατοικούσαν άνθρωποι, όπως όλες τις άλλες πόλεις του πλανήτη.
Σ’ εκείνη την πόλη κατοικούσαν πηγάδια. Πηγάδια ζωντανά… αλλά πηγάδια.
Τα πηγάδια διέφεραν μεταξύ τους όχι μόνο ως προς τον τόπο όπου είχαν ανοιχτεί, αλλά και ως προς το στόμιο (το άνοιγμα που τα συνέδεε με τον εξωτερικό κόσμο).
Υπήρχαν πηγάδια ευκατάστατα και πολυτελή, με στόμιο από μάρμαρο και όμορφα μέταλλα, πηγάδια τα-πεινά από τούβλα και ξύλο, κι άλλα πιο φτωχά, απλές γυμνές τρύπες που ανοίγονταν στη γη.
Η επικοινωνία μεταξύ των κατοίκων της πόλης γινόταν από στόμιο σε στόμιο, και οι ειδήσεις έφταναν γρήγορα απ’ άκρη σ’ άκρη.
Μια μέρα, έφτασε στην πόλη μια «μόδα» που μάλλον είχε γεννηθεί σε κάποιο ανθρώπινο χωριό.
Η νέα ιδέα ήταν ότι κάθε ζωντανό όν που εκτιμούσε τον εαυτό του θα έπρεπε να φροντίζει πολύ περισσότερο το εσωτερικό παρά το εξωτερικό.
Το σημαντικό δεν ήταν η επιφάνεια, αλλά το περιεχόμενο.
Έτσι έγινε, και τα πηγάδια άρχισαν να γεμίζουν με αντικείμενα.
Μερικά γέμισαν με κοσμήματα, χρυσά νομίσματα και πολύτιμες πέτρες. Άλλα, πιο πρακτικά, γέμισαν με ηλεκτρικές συσκευές και μηχανές. Μερικά άλλα επέλεξαν την τέχνη και γέμισαν με πίνακες ζωγραφικής, πιάνα με ουρά και εξεζητημένα μεταμοντέρνα γλυπτά. Τέλος, τα διανοούμενα γέμισαν με βιβλία, ιδεολογικά μανιφέστα και εξειδικευμένα περιοδικά.
Πέρασε ο καιρός. Τα περισσότερα πηγάδια γέμισαν σε τέτοιο σημείο, ώστε τίποτ’ άλλο δεν χωρούσε.
Τα πηγάδια δεν ήταν όλα ίδια, οπότε κάποια συμβιβάστηκαν, ενώ άλλα σκέφτηκαν πως έπρεπε να κάνουν κάτι για να συνεχίσουν να συσσωρεύουν πράγματα στο εσωτερικό τους…
Ένα απ’ αυτά έκανε την αρχή. Αντί να συμπιέζει το περιεχόμενο, σκέφτηκε να αυξήσει τη χωρητικότητά του διευρύνοντας το χώρο του.
Δεν πέρασε πολύς καιρός, κι άρχισαν και τα υπόλοιπα να μιμούνται την καινούργια ιδέα.
Όλα τα πηγάδια δαπανούσαν μεγάλο μέρος της ενέργειάς τους για να επεκταθούν και ν’ αποκτήσουν περισσότερο χώρο στο εσωτερικό τους.
Ένα πηγάδι, μικρό κι απόκεντρο, άρχισε να βλέπει τους συντρόφους του να επεκτείνονται χωρίς μέτρο. Σκέφτηκε ότι αν συνέχιζαν να διευρύνονται με αυτόν τον τρόπο, σύντομα θα μπέρδευαν τα όριά τους και το κάθε ένα θα έχανε την ταυτότητά του…
Ίσως, ξεκινώντας από αυτήν την ιδέα, σκέφτηκε ότι ένας διαφορετικός τρόπος για να αυξήσει τη χωρητικότητά του ήταν να μεγαλώσει όχι φαρδαίνοντας, άλλα βαθαίνοντας. Να επεκταθεί σε βάθος αντί για πλάτος.
Σύντομα συνειδητοποίησε ότι όλα όσα είχε στο εσωτερικό του έκαναν αδύνατη την εργασία της εκβάθυνσης.
Αν ήθελε να γίνει πιο βαθύ, όφειλε να ξεφορτωθεί ολόκληρο το περιεχόμενο του…
Στην αρχή, το κενό το τρόμαξε. Αλλά αργότερα, όταν είδε ότι δεν είχε άλλη επιλογή, το έκανε.
Χωρίς τίποτα στην κατοχή του, το πηγάδι άρχισε να βαθαίνει, ενώ τα υπόλοιπα άρπαζαν τα αντικείμενα που είχε πετάξει…
Μια μέρα, κάτι ξάφνιασε το πηγάδι που μεγάλωνε προς τα κάτω. Κάτω, πολύ κάτω, πολύ στο βάθος… βρήκε νερό!
Ποτέ πριν άλλο πηγάδι δεν είχε ξαναβρεί νερό.
Το πηγάδι ξεπέρασε την έκπληξή του κι άρχισε να παίζει με το νερό καταβρέχοντας τα τοιχώματά του, πιτσιλώντας το στόμιο του και, τέλος, βγάζοντας το νερό προς τα έξω.
Η πόλη δεν είχε ποτέ βραχεί από τίποτ’ άλλο πέρα από τη βροχή η οποία, εκ των πραγμάτων, ήταν αρκετά σπάνια.
Έτσι, η γη τριγύρω απ’ το πηγάδι, αναζωογονημένη από το νερό, άρχισε να ξυπνά.
Οι σπόροι βλάστησαν παίρνοντας τη μορφή χλόης, τριφυλλιών, λουλουδιών και αδύναμων κορμών που μετατράπηκαν αργότερα σε δέντρα… Μια έκρηξη χρωμάτων και ζωής απλώθηκε γύρω από το απομακρυσμένο πηγάδι, το οποίο άρχισαν να αποκαλούν: «το Περιβόλι».
Όλοι το ρωτούσαν πώς είχε καταφέρει αυτό το θαύμα.
«Δεν είναι κανένα θαύμα» απαντούσε το Περιβόλι. «Πρέπει να σκάψεις στο εσωτερικό, προς τα μέσα.»
Πολλοί θέλησαν να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Περιβολιού, αλλά αποδοκίμασαν την ιδέα όταν συνειδητοποίησαν ότι, για να βαθύνουν, θα έπρεπε πρώτα να αδειάσουν. Συνέχισαν να διευρύνονται όλο και πιο πολύ, για να γεμίσουν με περισσότερα ακόμα πράγματα…
Στην άλλη άκρη της πόλης, ένα άλλο πηγάδι αποφάσισε κι αυτό να πάρει το ρίσκο να αδειάσει…
Κι άρχισε κι αυτό να βαθαίνει… Κι έφτασε κι αυτό στο νερό…
Και το έριξε κι αυτό προς τα έξω δημιουργώντας μια δεύτερη όαση στο χωριό…
«Τι θα κάνεις όταν θα τελειώσει το νερό;» το ρωτούσαν.
«Δεν ξέρω τι θα συμβεί» απαντούσε. «Αλλά, προς το παρόν, όσο περισσότερο νερό βγάζω, τόσο περισσότερο νερό βρίσκω.» Πέρασαν μερικοί μήνες μέχρι τη μεγάλη ανακάλυψη.
Μια μέρα, σχεδόν κατά τύχη, τα δύο πηγάδια κατάλαβαν ότι το νερό που είχαν βρει στο βάθος τους ήταν το ίδιο…
Ότι το ίδιο υπόγειο ποτάμι που περνούσε από το ένα, γέμιζε το βάθος του άλλου.
Κατάλαβαν ότι ξεκινούσε γι’ αυτά μια καινούργια ζωή.
Όχι μόνο μπορούσαν να επικοινωνούν από στόμιο σε στόμιο, επιφανειακά, όπως όλοι οι άλλοι, αλλά η αναζήτηση τους, τους είχε προσφέρει ένα νέο και μυστικό σημείο επαφής.
Είχαν ανακαλύψει τη βαθιά επικοινωνία που πετυχαίνουν μόνον εκείνοι που έχουν το θάρρος να αδειάσουν από κάθε περιεχόμενο και να ψάξουν στο βάθος της ύπαρξης τους για να βρουν τι έχουν να δώσουν…
