fresh-education
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ
Η ανατροπή της αυτοαξιολόγησης-αξιολόγησης ζωτική ανάγκη για τους εκπαιδευτικούς και τα δικαιώματά μας
Με σταθερά βήματα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και το Υπουργείο Παιδείας προχωρούν στην προετοιμασία του εδάφους για την εφαρμογή της αξιολόγησης στην εκπαίδευση. Από πέρσι ψηφίστηκε και δρομολογήθηκε η λειτουργία των ΠΕ.Κ.Ε.Σ. (Περιφερειακά Κέντρα Εκπαιδευτικού Σχεδιασμού), ενώ από την αρχή της φετινής σχολικής χρονιάς το ΥΠΕΠΘ καθόρισε επακριβώς τα καθήκοντα για τους Συντονιστές Εκπαιδευτικού Έργου των ΠΕ.Κ.Ε.Σ. Και ήδη πριν λίγες μέρες, ύστερα από ατομική συνέντευξη και αξιολόγηση, ορίστηκαν οι συντονιστές στις περιφέρειες της χώρας.
Το επίσημα ανακοινωμένο καθηκοντολόγιο των συντονιστών αποκαλύπτει αυτά που ετοιμάζει και αυτή η κυβέρνηση σε βάρος μας με όχημα την αυτοαξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου στο πλαίσιο της λειτουργίας των ΠΕ.Κ.Ε.Σ.:
α) Σε ιδεολογικό επίπεδο επιχειρείται να προβληθεί-εμπεδωθεί ως κυρίαρχο πρόβλημα της εκπαίδευσης η «ανεπάρκεια» των εκπαιδευτικών, όπως δείχνει η πολλαπλή και εμφαντική αναφορά στη λέξη «επιμόρφωση». Για μια ακόμη φορά οι εκπαιδευτικοί της τάξης στοχοποιούνται ως «ανίκανοι» και «ανεπαρκείς», τη στιγμή που πασχίζουν μέσα στις πιο αντίξοες συνθήκες να σταθούν δίπλα και να βοηθήσουν τους μαθητές και τις μαθήτριες στην εκπαιδευτική τους πορεία. Κυβέρνηση και υπουργείο δεν είδαν και δεν άκουσαν τίποτε για την εκτεταμένη φτώχεια και ανεργία εκατοντάδων χιλιάδων οικογενειών και όλα τα προβλήματα που αυτή προκαλεί. Δεν είδαν και δεν άκουσαν για την ανεργία αποφοίτων και πτυχιούχων που απαξιώνει στα μάτια των νέων την εκπαιδευτική λειτουργία σ’ ένα σχολείο που γίνεται ολοένα και πιο ταξικό και αφιλόξενο για τα παιδιά των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Καμώνονται πως δεν ξέρουν τίποτε για τα σοβαρά προβλήματα που οι ίδιοι προκαλούν, όπως 27άρια τμήματα, μη έγκριση «ολιγομελών» τμημάτων, υποχρεωτικές μετακινήσεις μαθητών… Όλα τα προηγούμενα απλώς δεν υπάρχουν και ο μόνος αποδιοπομπαίος τράγος της εκπαίδευσης είναι ο δήθεν ανεπαρκής εκπαιδευτικός.
β) Μια «λύση» προτείνεται στο πρόβλημα. Η επιμόρφωση, που μπορεί να είναι ατομική, ενδοσχολική ή στο πλαίσιο ομάδας σχολείων και φυσικά ευρύτερη. Μόνο που το Υπουργείο δεν ξεκαθαρίζει το πότε θα γίνονται όλες αυτές οι δήθεν αναγκαίες επιμορφώσεις. Προφανώς όχι μέσα στο εργασιακό ωράριο των εκπαιδευτικών. Αυτό σημαίνει ότι οι ήδη υπερφορτωμένες και ελαστικοποιημένες εργασιακές συνθήκες των εκπαιδευτικών (συνάδελφοι σε 3, 4 και παραπάνω σχολεία για συμπλήρωση ωραρίου, πολλά διδακτικά αντικείμενα, φόρτος εξωδιδακτικών καθηκόντων) θα επιβαρυνθούν με ώρες επί ωρών επιμόρφωσης που σημαίνουν καταστρατήγηση του εργασιακού ωραρίου. Και το ζήτημα αφορά στον ίδιο βαθμό και τους αναπληρωτές, καθ’ υπέρβαση του ωραρίου και των “καθηκόντων” τους. Και το επιχείρημα ότι μ’ αυτόν τον τρόπο αποδεικνύεται ότι δεν είναι ξένο σώμα είναι τουλάχιστον υποκριτικό…
γ) Προβλέπονται δράσεις και ενέργειες των συντονιστών που κάθε άλλο παρά αθώες είναι: παρουσία -ακόμα και απρόσκλητη- στις συνεδριάσεις συλλόγων διδασκόντων, «ενθάρρυνση» για υλοποίηση καινοτόμων δράσεων από τους εκπαιδευτικούς, συζητήσεις για παιδαγωγικά ζητήματα, υποδειγματικές διδασκαλίες, συζητήσεις για το περιεχόμενο του μαθήματος, τις μεθόδους, τα μέσα, ακόμα και την επιλογή-αξιοποίηση διδακτικού υλικού κ.α. Γίνεται φανερή η προσπάθεια κατοχύρωσης ενός ασφυκτικού ελέγχου σ’ όλες τις πτυχές της καθημερινής ζωής του σχολείου και των εκπαιδευτικών. Επιχειρείται να στηθεί ένας μηχανισμός εποπτείας, επιτήρησης και συνεχούς αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου. Η λεγόμενη αυτοαξιολόγηση των σχολικών μονάδων θα βασίζεται σε κριτήρια αποτίμησης που θα καθορίζονται σε κυβερνητικό-κρατικό επίπεδο. Πίσω από τις παραπλανητικές διατυπώσεις για δήθεν παιδαγωγική αυτονομία των σχολικών μονάδων συγκροτούνται συγκεντρωτικές δομές ιεραρχίας με υπερεξουσίες των συντονιστών εκπαιδευτικού έργου των ΠΕ.ΚΕ.Σ.
δ)Είναι προφανές ότι οι στοχεύσεις της κυβέρνησης δεν θα σταματήσουν στα μισά του δρόμου, δηλαδή στην αυτοαξιολόγηση των σχολικών μονάδων, αλλά θα επεκταθούν και στην ατομική αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Είναι πέρα από κάθε λογική να πιστεύει κάποιος ότι στην δομημένη εκπαιδευτική ιεραρχία θα αξιολογούνται όλοι εκτός από τον εκπαιδευτικό της τάξης. Απλώς, η τακτική της κυβέρνησης να προτάξει την αυτοαξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου θυμίζει την ρήση του Πολύφημου προς τον Οδυσσέα: «Εσένα, θα σε φάω τελευταίο»… Και αυτό βέβαια όχι από ευσπλαχνία, αλλά γιατί η τωρινή κυβέρνηση, έχοντας πάρει τα μαθήματά της από προηγούμενες απόπειρες επιβολής της αυτοαξιολόγησης-αξιολόγησης παίρνει τα μέτρα της. Προσπαθεί πρώτα με την αυτοαξιολόγηση να επιβάλει και να κατοχυρώσει στην πράξη μια κουλτούρα αξιολόγησης, προκειμένου να προλειάνει το έδαφος για τον τελικό επίδικο που είναι η ατομική αξιολόγηση των εκπαιδευτικών.
Με όχημα την αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας και την ατομική αξιολόγηση θα προωθηθεί ο διακαής πόθος του Συστήματος για κατηγοριοποίηση σχολείων και τίτλων σπουδών με στόχο
1) Την ένταση της ταξικότητας στην εκπαίδευση και την απόρριψη των μαθητών από τα φτωχά-λαϊκά στρώματα
2) το μέγιστο δυνατό έλεγχο των μαθητικών ροών, για να μην σωρεύονται οι μαθητές στη Γ’ Λυκείου, πιέζοντας για είσοδό τους στο πανεπιστήμιο
3) την απόσυρση του κράτους από σημαντικές ευθύνες του για τη λειτουργία των σχολείων και την μεταφορά για άλλη μια φορά της οικονομικής επιβάρυνσης στους γονείς-κηδεμόνες καθώς και την αναζήτηση χορηγών και δήθεν ευεργετών στις πολυεθνικές που την ίδια στιγμή τους αφήνουν άνεργους ή καταστρέφουν το περιβάλλον .
Ακόμη, η αξιολόγηση στοχεύει στο παραπέρα χτύπημα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά και στις εργασιακές σχέσεις. Στοχεύει στην εμπέδωση κλίματος διαρκούς ανασφάλειας, αβεβαιότητας, άγχους, ατομικισμού, αλληλοεξόντωσης και διάσπασης ανάμεσα στους συναδέλφους -ιδιαίτερα αν συνδεθεί με τη μισθολογική διαφοροποίηση- και τελικά υπονόμευσης κάθε συλλογικής διαδικασίας-διεκδίκησης, που αποτελεί διακαή στόχο του.
Απέναντι σε ΟΑΣΑ και ΣΕΒ που υπαγορεύουν την αντιδραστική αξιολόγηση-χειραγώγηση. Απέναντι στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που την προωθεί και τη ΝΔ που, παρά τις πολιτικάντικες κορώνες της, την υποστηρίζει. Απέναντι στις παρατάξεις του τωρινού (ΣΥΝΕΚ) και προηγούμενου κυβερνητικού συνδικαλισμού (ΔΑΚΕ, ΠΕΚ/ΔΗΣΥ) που, όταν δεν «σφυρίζουν αδιάφορα», εξωραΐζουν την αντιδραστική αυτή τομή, οι εργαζόμενοι-εκπαιδευτικοί στη Δημόσια Εκπαίδευση είναι ανάγκη να συγκροτήσουν τους αγώνες τους. Για να μην περάσει η αυτοαξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου και η συνακόλουθη ατομική αξιολόγηση. Για να υπερασπιστούμε τη μόνιμη και σταθερή εργασία, για να αποτρέψουμε την επιδείνωση των εργασιακών μας σχέσεων, για να υπερασπιστούμε το δικαίωμα στην εκπαίδευση για τα παιδιά από τα λαϊκά στρώματα.
Η αποχή από τις διαδικασίες αυτοαξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου, η οποία πρέπει να πάρει μαζικά χαρακτηριστικά, είναι το πρώτο βήμα. Επειδή, όμως, η επιμονή της κυβέρνησης να την προωθήσει πρέπει να θεωρείται δεδομένη, η ανάπτυξη μαζικού, δυναμικού και παρατεταμένου απεργιακού αγώνα είναι ο δρόμος που πρέπει και μπορούμε να βαδίσουμε για να υπερασπιστούμε τα δικαιώματα που μας έχουν ακόμη απομείνει. Και η κάθε συνδικαλιστική παράταξη που αναφέρεται στο κίνημα και τους αγώνες θα κριθεί από τη συμβολή της στην ανάπτυξη-οργάνωση τέτοιου αγώνα.
