Με αφορμή τον χαιρετισμό της κ. ΠΔΕ Θεσσαλίας σχετικά με την λήξη του θεσμού του Σχολικού Συμβούλου

 

 

Νίκος Σαλτερής

Διάβασα πρόσφατα στην ιστοσελίδα σας τον χαιρετισμό της κ. ΠΔΕ Θεσσαλίας σχετικά με την λήξη του θεσμού του Σχολικού Συμβούλου, θεσμό στον οποίο θήτευσα για πολλά χρόνια και ιδιότητα που θα διατηρώ για όλη τη ζωή μου, αφού η Πολιτεία με τίμησε – όπως προβλέπεται από τη νομοθεσία- με τον τίτλο του Επίτιμου Σχολικού Συμβούλου με τη συνταξιοδότησή μου. Δυστυχώς, τον τίτλο αυτό δεν θα λάβουν ποτέ όσοι συνάδελφοί μου υπηρετούσαν το θεσμό μέχρι πρόσφατα, πιθανώς με μεγαλύτερη επιτυχία και για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα απ’ ότι εγώ, επειδή η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας αποφάσισε τη βίαια και εκδικητική κατάργησή του. Κι ας υπογραμμίσω εισαγωγικά, ότι ο θεσμός του Σχολικού Συμβούλου (ΣΣ) υπήρξε ενός από τους δυο «δασκαλογέννητους» θεσμούς, (ο άλλος είναι τα Παιδαγωγικά Τμήματα των Πανεπιστημίων) που, ως μετωπικά αιτήματα της ΔΟΕ, αναπτύχθηκαν κατά την περίοδο 1979-1982 και στη συνέχεια έγιναν δεκτά και υλοποιήθηκαν από την Ελληνική Πολιτεία. Αυτό, όμως, ουδόλως απασχόλησε όσους εδώ και καιρό επιθυμούσαν να τον «ξεφορτωθούν» μια για πάντα κι ας ορκίζονται στο πνεύμα της «συλλογικότητας» και στο σεβασμό στην Ιστορία και τα αιτήματα του συνδικαλιστικού κινήματος.

Ας έλθουμε, όμως, στο περιεχόμενο του χαιρετισμού της συναδέλφισσας, κ. Ελένη Αναστασοπούλου, που στάθηκε αφορμή να καταθέσω ορισμένες σκέψεις για την πορεία του θεσμού και πιο συγκεκριμένα για τις ρητές και άρρητες, πρακτικές που οδήγησαν στην σταδιακή απίσχναση και τελικά την κατάργησή σου. Αρχικά, η απόφαση της να απευθύνει χαιρετισμό στους επί της ουσίας παυθέντες είναι θετική και την τιμά. Πρόκειται σαφώς για μια προσεκτική και αξιοπρεπής ανακοίνωση – χαιρετισμό, που ομολογουμένως σε σχέση με μια άλλη πρωτοβουλία ΠΔΕ – Σαούλ, που βρήκε την ευκαιρία με την κατάργηση του θεσμού να επιτεθεί σ’ αυτόν, παρά το γεγονός ότι τον υπηρέτησε για σειρά ετών, χωρίς ουδέποτε να έχει διατυπώσει την όποια ένσταση για τις προβλεπόμενες από το νόμο αρμοδιότητές του. Εξάλλου, αν είχε δεν θα έπρεπε να επιζητήσει να επιλεχθεί ως ΣΣ. Επιπλέον, θα ήθελα να δηλώσω εξ αρχής, ότι κατανοώ πλήρως τη θέση που βρίσκεται η κ. ΠΔΕ, ως πρόσωπο – στέλεχος απόλυτης πολιτικής επιλογής, υποχρεωμένη δηλαδή να υπερασπιστεί την εκπαιδευτική πολιτική της Κυβέρνησης που την τοποθέτησε στην συγκεκριμένη θέση. Δυστυχώς, ζούμε σε μια χώρα όπου η ιεραρχία, παγκόσμια κλασική μέθοδος εγγύησης της συνέχειας των θεσμών και μερικώς της αποτελεσματικότητάς του, δεν έχει κανένα νόημα για τα κόμματα που καταλαμβάνουν την εξουσία. Οπότε, ιδιαίτερα στα υψηλότερα κλιμάκια της υπηρεσιακής ιεραρχίας, τα πρόσωπο που στελεχώνουν τις ανάλογες θέσεις δεν απολαμβάνουν στοιχειώδη «αυτονομία», ως άτομα αποδεδειγμένης αριστείας και αποτέλεσμα αξιοκρατικής επιλογής, που όχι μόνο θα τους επέτρεπε, αλλά θα επιβαλλόταν να αξιολογούν τις πολιτικές που ασκούνται στο πεδίο, αλλά παραμένουν εσαεί «ασφαλή» και σχεδόν υποχρεωμένα να επιδεικνύουν την «πίστη» τους στην εκάστοτε πολιτική ηγεσία που τα επέλεξε και τοποθέτησε στις συγκεκριμένες θέσεις. Διαφορετικά τους περιμένει «διαταραγμένη» επαγγελματική εξέλιξη και λαμπρό παράδειγμα για αυτό που ισχυρίζομαι αποτελούν οι δεκάδες πρώην ΣΣ, άτομα στην συντριπτική τους πλειοψηφία με βαριά βιογραφικά και πολύχρονη επαγγελματική εμπειρία, που τις μέρες επόμενες μέρες θα αναλαμβάνουν Ολοήμερα Σχολεία, μετά από ένα νόμο που συντάχθηκε με τέτοιο τρόπο ώστε να διαγράψει με μιας οποιαδήποτε πορεία ζωής, διακριτική προσπάθεια επαγγελματική εξέλιξης, προσόντα και, βέβαια, συσσωρευμένη εμπειρία. Στην Ελλάδα όμως, ως «παγκόσμια εξαίρεση», όλα αυτά δεν είναι τίποτα μπρος στους «σχεδιασμούς» των κομμάτων που λεηλατούν μετά την εκλογική τους νίκη τους θεσμούς του δημόσιου προς ίδιον εκλογικό όφελος.

Εκείνο που με κέντρισε να επιχειρήσω μια σύντομη απάντηση σε πολλά που γράφονται και λέγονται αυτό τον καιρό αναφερθώ για το θεσμό του ΣΣ στην ανακοίνωση της κ. ΠΔΕ Θεσσαλίας, ήταν η αναφορά της ότι “ο σχολικός σύμβουλος είχε μια μοναχική πορεία όλα αυτά τα χρόνια και ίσως να συνετέλεσε και αυτή η συνθήκη που ο θεσμός, στην διάρκεια των 35 χρόνων, ακολούθησε μια πορεία διολίσθησης από τον παιδαγωγικό στον διοικητικό ρόλο, από τον κριτικό φίλο στην θεσμική αυθεντία, από την επικοινωνία με τον εκ/κό στην αλλοτρίωση”. Οφείλω, λοιπόν, να δηλώσω εξ αρχής ότι θεωρώ συνολικά την εκτίμηση αυτή – που κατατέθηκε από πολλούς άλλους – επιστημονικά αυθαίρετη για ένα απλό λόγο. Δεν υπάρχει πραγματική αξιολόγηση του θεσμού από τρίτο έγκριτο και σχετικά “ουδέτερο» φορέα αξιολόγησης. Το μόνο στοιχείο για την επιτυχία ή μη αυτού, πέρα από τις «γνώμες» όλων μας, αποτελούν οι ατομικές αξιολογήσεις των ΣΣ που πραγματοποιήθηκαν 2014 και υπήρξαν στο σύνολό τους πολύ θετικές. Εξάλλου, αυτή αποτελεί και την μόνη αξιολογική διαδικασία που ποτέ υλοποιήθηκε ολοκληρωμένα στη χώρα μας. Τα λοιπά, δεν μπορούμε παρά να τα εκλάβουμε ως «γνώμες» και «απόψεις». Έτσι, λοιπόν, θα εκλάβω κι εγώ τα γραφόμενα της κ. ΠΔΕ και θα προσπαθήσω να δω πιο συστηματικά τι ακριβώς υποστηρίζει.

Α) Η κ. ΠΔΕ εκτιμά ότι η πορεία του θεσμού “ήταν μοναχική”. Θα συμφωνήσουμε σ’ αυτό, αλλά λόγω επιστημονικού αντικειμένου, εμπειρίας ως ΣΣ και μέλος του ΔΣ της ΠΕΣΣ για σειρά ετών αλλά και της συμμετοχής ως εκπαιδευτικός στην ζωντανή Ιστορία της Εκπαίδευσης τη συγκεκριμένη 35ετία, θα θέσουμε ένα πρώτο ρητορικό ερώτημα: Ποιος ευθύνεται για να δώσω άμεσα την απάντηση (συστηματικότερα το έχω δείξει σε άλλα κείμενά μου): Αρχικά οι πολιτικές ηγεσίες του Υπουργείου Παιδείας από το 1982 έως και το 2015. Αυτές αδιαφορούν εδώ και δεκαετίες για τις όποιες διαδικασίες εποπτείας της Εκπαίδευσης καθώς και ελέγχου και αξιολόγησής της. Επομένως, θεώρησαν το θεσμό “περιττή πολυτέλεια” ή και “ενοχλητικό”. Στη συνέχεια το «μοναχικό του» δρόμο επεδίωξε συστηματικά η κομματοσυνδικαλιστική γραφειοκρατία, που τον αντιμετώπισε ως αντίπαλο ή και εχθρό στην προσπάθειά ελέγχου των Εκπαιδευτικών, μέσω τυπικών (Υπηρεσιακά Συμβούλια) αλλά και άτυπων δικτύων που ανέπτυξε κυρίως μετά τα μέσα της δεκαετίες του 80. Τέλος, το θεσμός οδήγησε στην «μοναχικότητα», που στην ουσία ως όρος αποτελεί ευφημισμό του «αποκλεισμού», η συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων που υπηρέτησαν τη Διοίκηση της Εκπαίδευσης, ως ΔΙΔΕ και ΔΙΠΕ ή ακόμα και Δ/ντες Σχολικών Μ ονάδων, οι οποίοι είτε άλλαζαν “πουκάμισα” (σήμερα συνδικαλιστές, αύριο αιρετοί και μέλη των Υ.Σ., μεθαύριο διευθυντές σχολείων και κάποια στιγμή ΔΙΠΕ-ΔΙΔΕ και τούμπαλιν) είτε σταθερά αποτελούν το μακρύ χέρι των κομμάτων εξουσίας, προηγούμενων και παρόντων, στη διοίκηση της Εκπαίδευσης. Αυτή η άτυπη «συμμαχία», συμμαχία “αδράνειας”, κομματισμού και ματαίωσης κάθε μεταρρυθμιστικής προσπάθειας στην Εκπαίδευση την ονομάζω ήδη από το 2001 σε άρθρο μου στην Αυγή, υπέσκαψαν συστηματικά το θεσμό του ΣΣ, ενδεχομένως και επειδή ιστορικά υπολειπόταν σημαντικά σε τυπικά προσόντα, που δυστυχώς μέχρι και σήμερα μόνο αυτά μετρούν, απουσία ατομικής αξιολόγησης, στις κρίσεις επιλογής στελεχών. Δεν χρειάζεται, βέβαια, να αναφερθώ στην κατά καιρούς έντονη ή εντονότατη εχθρότητα των Εκπαιδευτικών Ομοσπονδιών απέναντι στο θεσμό μετά τα τέλη του ΄80 και πάλι πάντα με αφορμή την πιθανή υλοποίηση αξιολογικών διαδικασιών στην Εκπαίδευση.

Τα αποτέλεσμα αυτής της «μοναχικής πορείας» ήταν πολλαπλά και ποικίλα και θα αναφερθώ μόνο σε μερικά:

1. Η αρχική νομοθετική ρύθμιση που έθετε σαφώς του ΣΣ στην κορυφή της εκπαιδευτικής πυραμίδας (χαρακτηριστικό ότι προβλεπόταν να είναι πρόεδροι των Υ.Σ.) ουδέποτε εφαρμόστηκε στην πράξη. Οι ΣΣ «χαιρετούσαν» ή έπαιρναν το λόγο τελευταίοι στις τελετές στα σχολεία ή στις συναντήσεις εκπαιδευτικών, ενώ οι εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες του Υπουργείου Παιδείας, όχι μόνο πολλές φορές αποχωρούσαν από το Υπουργείο χωρίς ποτέ να έχουν έρθει σε επαφή με τους ΣΣ ως «σώμα» ή τους εκπροσώπους του, αλλά ουδέποτε φρόντισαν να ενεργοποιήσουν την νομοθεσία που οι ίδιες εισηγούνταν και ψήφιζαν και τον ενέπλεκε στη διοίκηση και εποπτεία της εκπαίδευσης, εξαιρουμένης της αρμοδιότητας έγκρισης των ΕΩΠ. Κι αυτό και πάλι μόνο στη Α.θμιας Εκπαίδευση, ενώ στη Β/θμια αυτή δόθηκε μόνο όταν οι ηγεσίες του Υπουργείου «στριμώχτηκαν», λόγω μείωσης των προσλήψεων εκπαιδευτικών, και επιχείρησαν μέσω του ελέγχου και της έγκρισης των ΕΩΠ από τους ΣΣ να άρουν το «βάρος» της πλήρους εκτέλεσης του ωραρίου των καθηγητών από τους οι ΔΙΔΕ και ΔΙΠΕ.

2. Οι ΣΣ, ως πρόσωπα και θεσμός, λοιδορήθηκαν συστηματικά από τους προηγούμενους, ως «τεμπέληδες» , «συνταξιούχοι πολυτελείας » κ.λ.π. με την βοήθεια και κάποιων εκπαιδευτικών. Εργαλείο για τη συγκεκριμένη στάση υπήρξε και πάλι ο «μπαμπούλας» της αξιολόγησης, που πάντα κουνούσαν οι συνδικαλιστοπατέρες, για να διατηρούν την εξουσία τους επί των εκπαιδευτικών και, εννοείται, τα ποικίλα προνόμια τους, τυπικά και άτυπα και πάλι. Διευκρινίζω ότι στις ομάδες που αναφέρω θήτευσαν και πρόσωπα που αποτέλεσαν λαμπρές εξαιρέσεις – γνώρισα και συνεργάστηκα με κάποια από αυτά – αλλά αυτά ιστορικά ανήκουν στη πρώτη μεταπολιτευτική γενιά της Εκπαίδευσης, όταν τα όνειρα για ένα «άλλο» εκπαιδευτικό σύστημα χτίστηκαν στο χώρο συνδικαλιστικών και πολιτικών πρωτοποριών όπως ήταν η ΔΑΣΚ), κυρίως μέχρι το τέλος του 70. Βέβαια, θα ήταν και πάλι παράλειψη να μην σημειώσω ότι και από τη μεριά των ΣΣ, λίγοι ήταν αυτοί που αντιτάχθηκαν στη πράξη στο «έθος» παραμερισμού τους, που αναπτύχθηκε στην Εκπαίδευση και ο λόγος ήταν απλός. Πολλοί από αυτούς δεν είχαν εθιστεί στις «συγκρούσεις» και δε διέθεταν πρότερη «συνδικαλιστική εμπειρία» για να χειρίζονται εντάσεις, αφού μεγάλο μέρος της επαγγελματικής τους ζωής εκτός διδασκαλίας είχαν αφιερώσει σε συμπληρωματικές σπουδές και τέλος, στη συντριπτική τους πλειοψηφία δεν είχαν επιλεχτεί με κομματικά κριτήρια και ως εκ τούτου δεν διέθεταν «κομματικές πλάτες».

Β) Η κ. ΠΔΕ υποστηρίζει ότι πιθανώς η «μοναχική» αυτή πορεία συνετέλεσε στη «διολίσθησης από τον παιδαγωγικό στον διοικητικό ρόλο, από τον κριτικό φίλο στην θεσμική αυθεντία, από την επικοινωνία με τον εκ/κό στην αλλοτρίωση». Εδώ η άποψη της κ ΠΔΕ μπορεί εύκολα να ελεγχθεί ως όλως αντίθετη με την πραγματικότητα. Πρώτα απ’ όλα ουδέποτε, όπως δείξαμε παραπάνω, οι ΣΣ δεν απέκτησαν διοικητικές αρμοδιότητες. Ακριβώς το αντίθετο συνέβη. Τους αφαιρούσαν αρμοδιότητες σταθερά από το 1982 που ψηφίστηκε ο ιδρυτικός νόμος του θεσμού, ενώ στη Β/θμια εκπαίδευση δεν απέκτησαν ποτέ ούτε καν το αυτονόητο δικαίωμα να καλούν τους εκπαιδευτικούς αρμοδιότητάς τους σε επιμορφωτικές συναντήσεις, χωρίς συναίνεση – επί της ουσίας έγκριση – από τους Γυμνασιάρχες – Λυκειάρχες! Για ποιο «διοικητικό ρόλο», λοιπόν, μιλά η κ. ΠΔΕ;

Επιπλέον, η αναφορά της για δήθεν μετακίνηση των ΣΣ από το ρόλο του «κριτικού φίλου» και την επικοινωνία με τους εκπαιδευτικούς στην «θεσμική αυθεντία» και «στην αλλοτρίωση» μπορεί να εκληφθεί ως «ωραίο» σχήμα λόγου, αλλά δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα του θεσμού. Πρώτα από όλα η χρήση του όρου ¨κριτικός φίλος», πέρα από το γεγονός ότι δεν συναντάται στο γενέθλιο νομοθετικό πλαίσιο του θεσμού αλλά ούτε και σε όποια μεταγενέστερη σχετική νομοθεσία προσδιορισμού του χαρακτήρα και των καθηκόντων του, είναι επιπλέον και πλήρως επιστημονικά εσφαλμένη. Είναι γνωστό ότι ο όρος εμφανίζεται στα μέσα της δεκαετίας του ’80 αποκλειστικά στη ξένη επιστημονική βιβλιογραφία και διαδίδεται στην Ελλάδα μετά το ‘90 και πλατιά μετά το 2000-2010 (κυρίως με αφορμή την αυτοαξιολόγηση και τα project). Επιπλέον, αφορά σαφώς πρόσωπα με συγκεκριμένο επιστημονικό αντικείμενο που καλούνται πρωτοβουλιακά από σχολείο ή σχετικούς θεσμούς για να προσφέρουν τεχνογνωσία για μια περιορισμένη δράση (π.χ. ένα μη υποχρεωτικό project) και μέχρι εκεί. Δηλαδή, ποτέ οι ΣΣ δεν θα μπορούσαν να δράσουν ως «κριτικοί φίλοι», αφού υπήρξαν μέλη της ίδιας σχολικής κοινότητας και μάλιστα θολά μεν αλλά ιεραρχικά προϊστάμενοι των Εκπαιδευτικών. Υπήρξαν όμως ή έδρασαν ως «θεσμικές αυθεντίες»; Το πρώτο ερώτημα που τίθεται εδώ είναι, τι ακριβώς είναι μια θεσμική αυθεντία κι αν αυτό είναι κακό ή καλό να υπάρχει εντός των θεσμών γενικότερα και να δρα στην Εκπαίδευση. Είναι κάποιος που γνωρίζει στην εντέλεια (αυθεντία) τη λειτουργία ενός θεσμού, προτείνει βελτιώσεις του, συμμετέχει στην επαγγελματική εξέλιξη των εργαζόμενων σ’ αυτόν, προτείνει λύσεις σε προβλήματα δυσλειτουργίας ή και παρεμβαίνει στις εσωτερικές κρίσεις, τον εκπροσωπεί όταν έρχεται σε επαφή ή συνεργάζεται με άλλους θεσμούς και συντάσσει εκθέσεις για την πιθανή μετεξέλιξή του. Μα, αν αυτό είναι η μια «θεσμική αυθεντία», αυτό ακριβώς ήταν σε μεγάλο βαθμό και το Καθηκοντολόγιο των ΣΣ!!! Με δύο λόγια, αυτή ήταν η δουλειά τους, όσο περίεργο και να φαίνεται στη νοοτροπία του «όλοι ίδιοι είμαστε»: να λειτουργούν ως θεσμικές αυθεντίες και, βέβαια, ως τέτοιοι να αξιολογούνται. Αν δεν άρεσε το καθηκοντολόγιό του σε κάποιους είναι άλλο θέμα, αλλά δεν μπορεί να εγκαλούνται για τη συμμόρφωσή τους με αυτό. Βέβαια, το «σχήμα λόγου» που χρησιμοποίησε η κ. ΠΔΕ δεν αντέχει σε λογική επεξεργασία και για έναν επιπλέον απλό λόγο. Αυτό που επιθυμούσε να υπαινιχθεί και προς τιμής της και λόγω αυξημένης νοημοσύνης δεν το έκανε ευθέως (πιθανώς και επειδή γνωρίζει τι θα συμβεί υποχρεωτικά στο μέλλον και θα κληθεί και η ίδια να υλοποιήσει, δηλαδή την Αξιολόγηση στην Εκπαίδευση) είναι ότι οι ΣΣ υποτίθεται ότι οδηγήθηκαν στην «αλλοτρίωση», όταν την περίοδο 2012-2014 επιχειρήθηκε, υποχρεωτικά και ως μνημονιακή υποχρέωση, να αναπτυχθούν διαδικασίες Αξιολόγησης στην εκπαίδευση, διαδικασίες οι οποίες αυτονοήτως ενέπλεκαν στη υλοποίησή τους τους ΣΣ. Με τη διαφορά ότι η εμπλοκή των ΣΣ στην αξιολόγηση της Εκπαίδευσης και των Εκπαιδευτικών αποτελούσε μόνιμα σταθερή υποχρέωσή τους που υλοποιούνταν μέχρι τότε μερικώς μέσω των ετήσιων εκθέσεων των ΣΣ, όπου συνολικά και όχι προσωποποιημένα – εξειδικευμένα αναφέρονταν και εκτιμούσαν το σύνολο των ζητημάτων που αυτοί εκτιμούσαν ως άξια υπόμνησης. Κι αυτές τις Εκθέσεις τις λάμβαναν για σειρά ετών το ΠΙ και αργότερα το ΙΕΠ, οι ΠΔΕ και δια αυτών η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου. Τι όμως πραγματικά υπαινίσσεται η κ. ΠΔΕ; Μήπως, ό,τι την περίοδο εκείνη η ΠΕΣΣ και ορισμένοι ΣΣ στάθηκαν, δειλά είναι η αλήθεια, και ιδεολογικά υπέρ της Αξιολόγησης; Ή, όπως κάποιοι που δεν θέλω να χαρακτηρίσω τότε κατάγγειλαν, εκείνη την περίοδο ορισμένοι ΣΣ απειλούσαν «να κάτσουν καλά οι εκπαιδευτικοί», γιατί έρχεται η αξιολόγηση; Και πού διατυπώθηκαν αυτές οι απειλές και τι έκτασης ήταν, ας πούμε στη Β/θμια που εξ αρχής είχε απαγορευθεί από την ΟΛΜΕ ακόμα και η είσοδος των ΣΣ στις τάξεις και σε πολλές περιπτώσεις και στα σχολεία, αν δεν υπήρχε προηγούμενη σαφή κλήση τους από το ΣΔ ή εκπαιδευτικούς; Ή στην Α/θμια Εκπαίδευση, όπου το μόνιμο πρόβλημα – παράπονο των δασκάλων προς τους ΣΣ ήταν, όχι μόνο να επισκέπτονται συχνότερα τα σχολεία, αλλά και να προτείνουν προγράμματα αντιμετώπισης θεμάτων, υποδεικνύοντας «πρακτικές λύσεις» σε θέματα, όπως οι μαθητές με προβλήματα συμπεριφοράς ή μαθησιακά, ο ανεπαρκής εξοπλισμός για την πραγματοποίηση άρτιων μαθημάτων κ.λ.π.. Λύσεις πού και όταν κατατίθεντο πάντα σκόνταφταν στη διοικητικά αδυναμία επιβολής τους εκ μέρους των ΣΣ (π.χ. διάθεση επιπλέον εκπαιδευτικών, υποχρεωτική διάθεση κονδυλίων για αγορά εξοπλισμού, υποχρεωτική επιμόρφωση εκπαιδευτικών κ.λ.π.).

Αυτά που εδώ ανέφερα είναι λίγα σε σχέση μ’ όσα θα μπορούσε κανείς να πει στο τέλος ενός θεσμού που κανένα από τα δίκτυα εξουσίας στην πραγματικότητα δεν το ήθελε, γιατί ποτέ στη χώρα μας δεν κατανοούμε και δεν επιθυμούμε την ουσιαστική καθοδήγηση, εποπτεία και αξιολόγηση θεσμών, διαδικασιών και ατόμων στο χώρο του δημοσίου για ένα απλούστατο λόγο: κάτι τέτοιο είναι άχρηστο στο βαθμό που εξακολουθούμε δέκα χρόνια μετά την οικονομική, θεσμική και πολιτισμική Κρίση που μας μαστίζει να αποδεχόμαστε ως πολίτες την κομματοκρατία και την ανυπαρξία αξιοκρατίας στους επιμέρους θεσμούς και κατ’ επέκταση ως εκπαιδευτικοί και στην Εκπαίδευση ως διαδικασίες «αυτονόητες». Όπως καταφανώς συνέβη και κατά τις πρόσφατες επιλογές των ΣΕΕ, που και πάλι πραγματοποιήθηκαν ως μίγμα «συλλογής πτυχίων» (αντί της ουσιαστικής Αξιολόγησης) και «καλής σχέσης και πρόσβασης» των επιλεχθέντων στο δύο κόμματα που νέμονται τη δημόσια διοίκηση και την εξουσία σήμερα , προσποιούμενα ότι Κυβερνούν τη χώρα.

 Ο Νίκος Σαλτερής είναι επίτιμος σχολικός σύμβουλος Δ.Ε. και συγγραφέας