fresh-education
Του Νίκου Τσούλια
Εισαγωγική παρατήρηση. Προφανώς εννοώ έναν συνδικαλιστή στο χώρο της εκπαίδευσης. Δεν αναφέρομαι σε συγκεκριμένο πρόσωπο αλλά γνωρίζω πολλά πρόσωπα που αντιστοιχούν στην παρακάτω ανάλυση.
Με τη γενική τάση της εύκολης αποδόμησης προσώπων, θεσμών, πραγμάτων κλπ, που χαρακτηρίζει την εποχή μας, έχει αναπτυχθεί μια μαύρη σκιά στον τρόπο σκέψης και στη μεθοδολογία ανάλυσης. Σχεδόν όλοι καταφέρονται κατά προσώπων που έχουν ή είχαν μια δημόσια θέση με τον πιο ισοπεδωτικό τρόπο, γιατί έχει δημιουργηθεί μια αρνητική εικόνα απόρριψης.
Έτσι, ο συνδικαλιστής θεωρείται – πάντα σε γενική προσέγγιση – κάποιος που αποσκοπεί σε κάποιο προσωπικό του συμφέρον, ότι δεν είναι καλός στην εργασία του και ίσως γι’ αυτό επιλέγει το συνδικαλισμό με τον οποίο εξελίσσεται και ανέρχεται κοινωνικά ή και πολιτικά, ότι είναι μάλλον τεμπέλης και ανίκανος κλπ κλπ
Δεν μπορεί να ισχύουν όλα αυτά ή κάποια από αυτά; Προφανώς και μπορεί να ισχύουν. Η ένστασή μου είναι απλή και φρονώ απόλυτα ορθολογική. Ακόμα και αν ισχύει σε γενική εκδοχή μια ερμηνεία, όταν αναφερόμαστε σε συγκεκριμένο πρόσωπο θα πρέπει να έχουμε μια στοιχειώδη γνώση των στοιχείων του με τα οποία το κρίνουμε και το αξιολογούμε.
Και το φοβερό είναι το εξής. Κανένας δεν σκέπτεται ότι ένας συνδικαλιστής μπορεί να ασχολείται με τα «κοινά» είτε γιατί θεωρεί ότι η συλλογική δράση είναι αντίληψη της ίδιας της ζωής του είτε γιατί τον ολοκληρώνει προσωπικά και κοινωνικά είτε γιατί θέλει να προσφέρει σε έναν τομέα είτε γιατί αγωνίζεται για το κοινό καλό. Όλα αυτά είναι απαγορευμένα με τον πιο απόλυτο τρόπο. «Ο συνδικαλιστής ό,τι κάνει είναι για την πάρτη του», είναι το μοναδικό κριτήριο της αξιολόγησής του. Και αυτό γίνεται προκατάληψη, στερεότυπο, δόγμα. Οπότε, τέλος η κριτική σκέψη, η ορθοκρισία ακόμα και η αμφιβολία «μήπως δεν είναι έτσι τα πράγματα» ή μήπως δεν ισχύει για αυτόν;
Στη διαδρομή της συλλογικής δράσης μου γνώρισα συνδικαλιστές φοβερούς και εξαίρετους εκπαιδευτικούς, με επιστημονικές περγαμηνές και με δημιουργικό λόγο. Θυμάμαι έναν συνάδελφο αντίπαλης παράταξης, με τον οποίο συχνά πυκνά ήμουν σε αντιπαράθεση, γιατί απλά είχαμε αντίθετες απόψεις για το ρόλο του σχολείου, της εκπαίδευσης, του εκπαιδευτικού, του κινήματος… Είχε έναν εξαίρετο λόγο με πλούσιες αναφορές, με παιδαγωγική θεώρηση, με εντυπωσιακή ρητορική. Του ζήτησα να παρακολουθήσω ένα μάθημά του. Ήταν απόλαυση. Είναι λοιπόν δυνατόν να αμαυρώνουμε τη σκέψη μας, προφανώς γιατί υπάρχει εμπάθεια και να μην μπορούμε να κρίνουμε με κάποιο έστω αδρά δίκαιο τρόπο πρόσωπα και καταστάσεις;
Αν ένας συνδικαλιστής, που μετά τη συλλογική του δράση γύρισε στο σχολείο του και δεν έκανε ούτε καν αίτηση για διευθυντής και παρέμεινε στην αίθουσα και στον πίνακα και διαβάζει και ετοιμάζεται με το άγχος και την αγωνία του νεοδιόριστου εκπαιδευτικού ως προς το αν διδάσκει και διαπαιδαγωγεί καλά… Αν έχει δημοσιεύσει δεκάδες άρθρα σε επιστημονικά περιοδικά που έχουν επιτροπή κρίσης… Αν έχει πλούσια αρθρογραφία σε έγκυρες εφημερίδες και σε αξιόπιστες ιστοσελίδες… Αν έχει εκδώσει βιβλία και έχει εκπονήσει διδακτορική διατριβή… Αν ήταν αρκετές φορές εισηγητής σε εκπαιδευτικά και επιστημονικά συνέδρια, ελληνικά και διεθνή, και έχει κάνει μικροέρευνες στο σχολείο του… Αν έχει διαβάσει βιβλία και βιβλία όσο λίγοι Έλληνες…
Δεν μπορεί να είναι καλός εκπαιδευτικός και παιδαγωγός;
Και έρχεται ο «πάσα ένας», που δεν έχει κάνει ενδεχομένως τίποτα από όλα αυτά, και απορρίπτει έναν συνδικαλιστή με εξαίρετες εκπαιδευτικές «επιδόσεις» μόνο και μόνο γιατί είναι συνδικαλιστής! Μα αυτό είναι Μεσαίωνας και ο μεν «πάσα ένας» ζει στα σκοτάδια του και κρύβει την ανεπάρκειά του με τους απαξιωτικούς λιθοβολισμούς του εναντίον του συνδικαλιστή, γιατί υπάρχει ένα «άλφα» γενικό κλίμα ή γιατί υπάρχουν πρόθυμοι και ομόλογοι αποδέκτες…
Αλλά στοιχειωδώς και χάρη στην προσωπική μας και μόνο ανάγκη να σκεπτόμαστε και να κρίνουμε όσο πιο ορθολογικά μπορούμε, δεν θα πρέπει να αναρωτιόμαστε «μήπως δεν είναι έτσι τα πράγματα» και να εμβαθύνουμε και να μάθουμε αξιόπιστα, αν όντως ισχύει γι’ αυτό ή γι’ αυτόν; Αυτό θέλει να συμπεράνει το παρόν άρθρο μου και τίποτα άλλο.
ΥΓ
Θα επανέλθω, για να επιχειρηματολογήσω υπέρ του ρόλου του συνδικαλιστή – εκπαιδευτικού.
Ναι, μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά (ΑΝ υπάρχουν). Όμως άλλο είναι το μείζον. Όποιος αποφεύγει την τάξη όπως ο διάβολος το λιβάνι δεν είναι κατάλληλος για εκπαιδευτικός. Όποιος καταδέχεται να γίνεται φερέφωνο ενός κόμματος ή δασκαλοπατέρας/καθηγητοπατέρας – διεκπεραιωτής ρουσφετιών είναι ανάξιος να φέρει τον τίτλο του Διδασκάλου / Καθηγητού. Όποιος βλέπει τα παιδαγωγικά ή/και τα διοικητικά θέματα με κομματικά γυαλιά επίσης είναι αξιοκατάκριτος. Και στατιστικώς οι ανωτέρω περιγραφόμενες κατηγορίες βρίθουν εν μέσω των συνδικαλιστών. Είναι δε θλιβερό το θέαμα της ζητιανιάς ψήφων έξω από τα σχολεία ή τους κινηματογράφους την ημέρα που γίνονται οι εκλογές από εν ενεργεία ή επιδόξους διευθυντές σχολικών μονάδων, (υποψηφίους) αιρετούς και άλλους συνδικαλιστές. Για να μην σχολιάσω τις αναξιοκρατικές αποσπάσεις δήθεν για τις ανάγκες τις υπηρεσίας ή ελέω εκλογής σε τοπικά δημοτικά ή περιφερειακά συμβούλια. Εξ ου και κατά κανόνα οι συνδικαλιστές ευλόγως χαίρουν απεράντου ανυποληψίας.
Τον συνάδελφό σας να τον χαίρεστε! Δεν πρόκειται όμως να τον δείτε ποτέ, όσο εκλέγεται, να καλύπτει πλήρες ωράριο ούτε να πάει σε σχολείο π.χ. με Ρομά – αυτά είναι για εμάς, τους μαχίμους, πραγματικούς Εκπαιδευτικούς.
Και κάτι τελευταίο για την πονεμένη ιστορία περί «περγαμηνών», γιατί είναι ντροπή να στρουθοκαμηλίζουμε: Οι διπλωματικές εργασίες για μεταπτυχιακά και διδακτορικά καθώς και οι δημοσιεύσεις που γίνονται προς άγραν τυπικών προσόντων είναι αξιοθρήνητες – δεν αξίζουν ούτε τα kilobytes που καταλαμβάνουν ούτε το χαρτί και την μελάνη της εκτυπώσεως, χώρια που πάσχουν από λογοκλοπή. Αν τις βάλω στην ζυγαριά με τις δικές μου εργασίες, θα εκτοξευθούν στο υπερπέραν από την ελαφρότητα και την ατασθαλωσύνη των αμειβομένων συντακτών τους.
Δρ Ελεύθερος